من تو خونه ای بزرگ شدم که از اولشم توش پر دختر بود. یعنی تا چشم باز کردم یه عالمه دامن چین دار، تور و پف و صورتی و لاک و کفشای تق تقی و عروسک های موبور و چشم روشن و. دورم دیدم! قبل از ازدواج خواهرام، مامان همیشه از رد لک رژ و ریملایی که روی آینه یا میز آینه مون بود شاکی بود، از موهای بلندی که گاها می ریخت رو زمین یا لک لاکی که می خورد رو فرش اتاقمون و خدا، خدا می کردیم چشم مامان بهش نیفته! (البته الانم از من شاکیه ولی خب کمتر) سلیقه هامون با هم متفاوت بود؛ اما این دلیل نمی شد گاها کیف و کفش و لباس های همو کی کش نریم! :)))) و بعد وقتی صاحبش فهمید بگیم خودت چرا اون روزی فلان چیز منو برداشتی و آخرش با داد مامان که میگفت تمومش کنین خفه میشدیم! :)))) مثلا بیتا(خواهر بزرگترم) میشه گفت همیشه استایلش آوانگارد بوده، دوقلوها (شیدا و شیوا) همیشه کلاسیک و شیک بودن و من. من یه تغاری بوهمین عجق جوق بی حوصله شل و ول بودم که همیشه مورد انتقاد خواهرای بزرگترش بود و کلی با لباس پوشیدنش حرصشون می داد! می خوام بگم آدما با هر سلیقه و استایلی می تونن کنار هم زندگی کنن، با هر عقیده ای، با هر پوششی؛ اما چیزی که مهمه اینه که بلد باشن چه جوری به عقاید و سلایق همدیگه احترام بذارن! :) آره در واقع چیزی که مهمه اینه! باید وقتی به کسی نگاه می کنیم مدام عینک قضاوت به چشممون نزنیم، چرا مانتوش اینجوریه؟ چرا روسریش اونجوریه؟ کفشش از اون ارزوناست؟ کیفش که برند نیست؟ اصلا از فشن سر در میاره؟ به کسی که لباسش ارزونه ولی تمیزه نگیم چیپ! به کسی که گرانج یا گوتیک میپوشه با تعجب نگاه نکنیم! به کسی که بوهمین میپوشه نگیم شلوغ پلوغ و خنزر و پنزری! به کسی که کلاسیک میپوشه نگیم ساده! به کسی که آوانگارد میپوشه نگیم اوم یجوریهههه.! به کسی که مارک میپوشه نگیم مرفه بی درد! آدما رو همون جوری که هستن قبول کنیم و بدونیم که هر کسی متناسب با موقعیت فرهنگی، رفاهی و اجتماعی خودش لباس میپوشه و مطمئنا با اون چیزی که تنشه خوشحاله! :) آدما رو به خاطر قلبی که پشت لباس هاشون پنهون شده دوست داشته باشیم! :)
سوال: شما چه استایلی رو دوس دارین؟ من خودم بوهمینو دوس دارم ولی نمیتونم بگم دائما رو همین استایلم. ولی عاشق دخترای تام بویم
──── ♡ ────
درباره این سایت